Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

4η Αυγούστου

Με καθυστέρηση 2 ημερών έστω, θεωρούμε ανάγκη να δημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από το πραγματικό ημερολόγιο του Μεταξά το οποίο έφτασε στα χέρια μας τυχαίως:

“ 4η Αυγούστου 1936

Εν Αθήναις, σήμερον, ΕΓΩ, ο στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς, θαυμαστής και μίμος του Αδόλφου Χίτλερ, εβίασα παρά φύσιν την πεφιλημένην Εξουσίαν, παρουσία του βασιλέως Γεωργίου Β', όστις εκρατούσε... τσίλιες. Μετά τον βιασμόν προσήλθεν ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ευλογήσας την παρά φύσιν ασέλγειαν κι ευχηθείς βίον ανθόσπαρτον. Τοιουτοτρόπως, από της στιγμής αυτής, σύμπας ο ελληνικός λαός υποχρεούται να τραγουδά πανευτυχής εμπνευσμένον εκ του βιασμού αριστουργηματικόν ποίημα, έχον ούτω:

- Γιατί χαίρεται ο κόσμος
και χαμογελά, πατέρα;
- Γιατί σαν αυτή τη μέρα
την ημέρα τη χρυσή
που τη χαίρεσαι κι εσύ
στέρεψε το μαύρο δάκρυ
κλείσανε πολλές πλήγές
κι ένα γύρω όλα τα βράχια
εγινήκαν ανθοβούνια και χρυσοπηγές.

Το ως άνω λαμπρόν δημιούργημα της ποιητικής τέχνης αντικατέστησεν τον πεπαλαιωμένον και αναχρονιστικόν ύμνον του Διονυσίου Σολωμού. Βεβαίως, πάντα ταύτα εγράφησαν “ποιητική αδεία”. Διότι, η μεν πληγή εις τον πισινόν της Εξουσίας χάσκει πάντοτε ανοικτή, τα δε βράχια παραμένουν βράχια, μηδόλως μεταμορφωθέντα σ' ανθοβούνια. Αλλά, λόγω του ότι εκατοικήθησαν από τα άνθη του κακού, τους κατηραμένους κομμουνιστάς, από την άποψιν αυτήν, ανθοβούνια έγιναν.
Δι' αυτού του τρόπου εδημιούργησα τον τρίτον ελληνικόν πολιτισμόν – δεν γνωρίζω ποίος ήτο ο πρώτος και ο δεύτερος – τον οποίον πολιτισμόν επλούτισα με ρετσινόλαδον, προς κάθαρσιν της πατρίδος από τας κομμουνιστικάς ιδέας. Το βέβαιον είναι ότι η Ελλάς εσώθη και σωτήρ είμαι ΕΓΩ. Η δε πεφιλημένη Εξουσία εισήχθη εις γυναικολογικήν κλινικήν, προς θεραπείαν του στραπατσαρισμένου πισινού της. Προς ενίσχυσιν της θεραπαυτικής αγωγής, μετέφερα εκ της νήσου Τήνου το θαυματουργόν εικόνισμα της Παναγίας, η οποία, εξετάσασα την βιασθείσαν, εγνωμάτευσεν ότι θα γεννήσει κωλόπαιδον.
Εάν πράγματι συμβεί τοιούτον τι, θα είναι το μέγιστον επίτευγμά μου, ως σωτήρος της Ελλάδος. Και, ασφαλώς, τοιούτον κατόρθωμα θα καταχωρισθεί εις τας χρυσάς δέλτους της Ιστορίας.”

(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Ο χαφιές” του Αλέξανδρου Δημάσου, εκδόσεις Εντός)