Μάτια υγρά, λυπημένα. Πρόσωπο σκαμμένο απ'το χρόνο όμως ένα γλυκό χαμόγελο κρέμεται από τα χείλη της. "Ο προηγούμενος μου είχε δώσει κάτι μπλε χαπάκια..να δεις πώς τα λένε..", θέλει να με βοηθήσει.
Αλλάζουν χρώμα τα χαπάκια μα ο πόνος μένει ίδιος,το ξέρω, το βλέπω στα υγρά της μάτια.
Ψάχνω τις λέξεις, να πω ένα αστείο,να μου γελάσουν...
Άτιμη γλώσσα!Σα να'βαλε βαρίδια στην ψυχή μου.
Μέχρι να θυμηθώ τις λέξεις, ξέχασα το αστείο.
Παρολ'αυτά μου χαμογελά.
Της θυμίζω μάλλον εκείνες τις διακοπές στην Κρήτη...πριν χρόνια.
"Εγώ είμαι από ένα άλλο νησί", της λέω,"μικρότερο". "Κάποιοι λένε βέβαια πως δεν είναι αληθινό νησί", χαμογελάω μουδιασμένα.
Ατυχές αστείο..
Όταν ήμουν μικρή είχα μια βαλίτσα..κεραμιδί. Μου άρεσε να τη γεμίζω και να λέω πως θα πάω ταξίδι.
Τώρα οι βαλίτσες μου είναι μαύρες..δεν ξέρω γιατί. Ελπίζω να είναι τυχαίο..γιατί δεν πήγα ακόμη σε όλα τα μέρη που ονειρεύτηκα μικρή.
Καμιά φορά ανοίγω τις μαύρες βαλίτσες μου και βλέπω μέσα την κεραμιδί.
Τι καλά που είναι ακόμα εκεί!
Φοβάμαι μην τη χάσω...
Τότε δε θα'χει νόημα να έχω πια βαλίτσες.
Σκόρπιες οι σκέψεις.
Μπορεί να φταίει που κάθομαι ανάποδα στο τρένο.
Δυσκολεύεσαι έτσι να δεις πού πηγαίνεις..
Βλέπεις μόνο αυτά που αφήνεις πίσω.
Θέλει λίγη παραπάνω προσπάθεια μόνο. Και υπομονή.
Άλλωστε, κατά βάθος ξέρεις σε ποιο τρένο μπήκες...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
έξοχο κείμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι οι εικόνες ζωντανές!!
εδώ που τα λέμε πολύ καλύτερο από τα άλλα που έτσι κι αλλιώς μονόδρομο στη σκέψη ορίζουνε- συμφωνώ, διαφωνώ ή ξεστρατίζω...
πιστεύεις είναι λίγο να ξέρεις κατά βάθος σε ποιο τρένο μπήκες;
καλό απόγευμα
όλη η ζωή μας είναι ένα ταξίδι. πάντα έχουμε έτοιμη τη βαλίτσα μας όποιας απόχρωσης κι αν είναι.τα όνειρα δεν είναι πια όνειρα όταν πραγματοποιούνται,αλλά ζωή χωρίς όνειρα δεν έχει νόημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή