Περι αναμνήσεων...

Καθόλου δεν τελειώνουν οι αναμνήσεις σύντροφε!
Τα βράδια στην "Ξούντελη"(που δεν καταλάβαινα τι σημαίνει και μόλις πρόσφατα έμαθα ότι το σωστό είναι Κουζού Μπεη,κατάλοιπο της τουρκοκρατίας στη Λευκάδα!)με ενωμένα τραπεζάκια και τους μεγάλους να κουβεντιάζουν για βαρετά πράγματα, ψηφοδέλτια, μαζώξεις, συνεδριάσεις...
Τα σκαλιά που τρίζαν στα παλιά γραφεία κι εκείνος ο οικοδόμος που μια ζωή πασπάτευε τη σόμπα...
Πόσες ζωγραφιές σε παλιά ψηφοδέλτια αναρωτιέμαι να'χω κάνει; Πόσες ώρες σ'εκείνο το δωματιάκι με τον μπαμπά και 5-6 άλλους δασκάλους, να συζητάνε και να μυρίζει άσσο μαλακό και παλιά εφημερίδα...
Και το λαντάκι που έφτανε λαχανιάζοντας από το μακρινό χωριό που δεν καταλάβαινα γιατί ο μπαμπάς έπρεπε να πηγαίνει τόσο συχνά( αργότερα έμαθα την έννοια του καθοδηγητή!)
Ο κύριος Προλετάριος, που μια φορά τον φώναξα έτσι γιατί νόμιζα ήταν το επίθετό του!
Οι σύντροφοι από το Μεγανήσι που τους φώναζα παππού και γιαγιά γιατί μεγάλωσα μαζί τους. Ο αργαλειός της Γιώτας και τα δίχτυα έξω από το σπίτι τους...
Μου'χε φτιάξει κι εκείνο το μαξιλάρι...με ένα σφυροδρέπανο...κι ύστερα αποφάσισα να γίνω ολυμπιακός γιατί είχα σοβαρό πρόβλημα όταν έπρεπε να διαλέξω πιόνια στον γκρινιάρη!Κόκκινο το κόμμα, πράσινη ομάδα...δε βόλευε!!
Κι εκείνος ο ήχος του τυπογραφείου που τύπωνε τις προκυρήξεις...
Και το σπίτι του μπαρμπα Φάνη με το μεγάλο ξύλινο τραπέζι...Μεγάλο μου φαινόταν τότε δηλαδή, δεν ξέρω αν ήταν όντως!
Ο μπαρμπα Φάνης λέει, είχε πάει εξορία, που πρέπει να'ταν πολύ σπουδαίο πράμα γιατί όλοι τον άκουγαν προσεκτικά όταν μιλούσε κι ας ήταν οι υπόλοιποι γραμματιζούμενοι...
Και μετά το σφυροδρέπανο άλλαξε σχήμα και χρώμα !Και φάνηκε ότι μπορούσα να πάρω όποιο χρώμα πιόνια ήθελα στο γκρινιάρη γιατί το καινούριο σύμβολο τα είχε όλα!
Αλλά μετά ο μπαμπάς μετάνιωσε!" Αυτά είναι μαλακίες", είπε... και "περιοριστήκαμε" ξανά στο κόκκινο!!
Η μαμά ξεσκόνιζε συχνά το αγαλματάκι του Λένιν που είχαμε κάτω από την τηλεόραση και συνέχισε να βάζει το γάλα μου στην κούπα ΚΚΕ!!Άραγε σε ποιό σεισμό έσπασε αυτή η κούπα;Του '89 ή του '91;!
Θυμάμαι κι εκείνη τη φορά στην Πρέβεζα! Άλλη μια ομιλία στους ώμους του μπαμπά αλλά σα να ήταν πιο ενθουσιασμένος ο κόσμος...και μετά ο ομιλητής κατέβηκε στον κόσμο κι όλοι τον χαιρετούσαν και τα παιδιά τον αγκάλιαζαν. Ο μπαμπάς είπε να του δώσω κι εγώ ένα φιλάκι, αν θέλω...η μαμά με έσπρωξε ελαφρά!Ήξερα ποιος είναι, τον βλέπαμε στην τηλεόραση και κάναμε ησυχία κι ο μπαμπάς ύστερα έλεγε "πέστα!".Ντρεπόμουν μα του το'δωσα εκείνο το φιλί! Το θυμάμαι ακόμα, σα να του το χρωστούσα!
Γλυκιές αναμνήσεις σύντροφε, γι'αυτό πονά να ξέρεις ότι όλα έχουν αλλάξει!Κι ας μην τα έζησες ακριβώς. Ας τα ένιωσες μόνο, με την ψυχή ενός παιδιού που νοσταλγει την μπλε φάντα και τα σκαλιά που τρίζαν στα παλιά γραφεία.
Οι αναμνήσεις είναι το κατάρτι σύντροφε! Πρέπει να του βάλουμε πανιά, καινούρια και γερά, αλλιώς το καράβι μας θα μείνει σαπισμένο κουφάρι που το χτυπάν τα κύματα μέχρι να το διαλύσουν!