4η Αυγούστου

Με καθυστέρηση 2 ημερών έστω, θεωρούμε ανάγκη να δημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από το πραγματικό ημερολόγιο του Μεταξά το οποίο έφτασε στα χέρια μας τυχαίως:

“ 4η Αυγούστου 1936

Εν Αθήναις, σήμερον, ΕΓΩ, ο στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς, θαυμαστής και μίμος του Αδόλφου Χίτλερ, εβίασα παρά φύσιν την πεφιλημένην Εξουσίαν, παρουσία του βασιλέως Γεωργίου Β', όστις εκρατούσε... τσίλιες. Μετά τον βιασμόν προσήλθεν ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ευλογήσας την παρά φύσιν ασέλγειαν κι ευχηθείς βίον ανθόσπαρτον. Τοιουτοτρόπως, από της στιγμής αυτής, σύμπας ο ελληνικός λαός υποχρεούται να τραγουδά πανευτυχής εμπνευσμένον εκ του βιασμού αριστουργηματικόν ποίημα, έχον ούτω:

- Γιατί χαίρεται ο κόσμος
και χαμογελά, πατέρα;
- Γιατί σαν αυτή τη μέρα
την ημέρα τη χρυσή
που τη χαίρεσαι κι εσύ
στέρεψε το μαύρο δάκρυ
κλείσανε πολλές πλήγές
κι ένα γύρω όλα τα βράχια
εγινήκαν ανθοβούνια και χρυσοπηγές.

Το ως άνω λαμπρόν δημιούργημα της ποιητικής τέχνης αντικατέστησεν τον πεπαλαιωμένον και αναχρονιστικόν ύμνον του Διονυσίου Σολωμού. Βεβαίως, πάντα ταύτα εγράφησαν “ποιητική αδεία”. Διότι, η μεν πληγή εις τον πισινόν της Εξουσίας χάσκει πάντοτε ανοικτή, τα δε βράχια παραμένουν βράχια, μηδόλως μεταμορφωθέντα σ' ανθοβούνια. Αλλά, λόγω του ότι εκατοικήθησαν από τα άνθη του κακού, τους κατηραμένους κομμουνιστάς, από την άποψιν αυτήν, ανθοβούνια έγιναν.
Δι' αυτού του τρόπου εδημιούργησα τον τρίτον ελληνικόν πολιτισμόν – δεν γνωρίζω ποίος ήτο ο πρώτος και ο δεύτερος – τον οποίον πολιτισμόν επλούτισα με ρετσινόλαδον, προς κάθαρσιν της πατρίδος από τας κομμουνιστικάς ιδέας. Το βέβαιον είναι ότι η Ελλάς εσώθη και σωτήρ είμαι ΕΓΩ. Η δε πεφιλημένη Εξουσία εισήχθη εις γυναικολογικήν κλινικήν, προς θεραπείαν του στραπατσαρισμένου πισινού της. Προς ενίσχυσιν της θεραπαυτικής αγωγής, μετέφερα εκ της νήσου Τήνου το θαυματουργόν εικόνισμα της Παναγίας, η οποία, εξετάσασα την βιασθείσαν, εγνωμάτευσεν ότι θα γεννήσει κωλόπαιδον.
Εάν πράγματι συμβεί τοιούτον τι, θα είναι το μέγιστον επίτευγμά μου, ως σωτήρος της Ελλάδος. Και, ασφαλώς, τοιούτον κατόρθωμα θα καταχωρισθεί εις τας χρυσάς δέλτους της Ιστορίας.”

(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Ο χαφιές” του Αλέξανδρου Δημάσου, εκδόσεις Εντός)

Ένας χρόνος μακριά σου...

Θυμάμαι όταν σε γνώρισα, Οκτώβρης 2001...Πλησίασα με διάθεση να σε κατακτήσω. Μ'αγκάλιασες γλυκά..κι εγώ σε λάτρεψα.

Προσυγκέντρωση στην πλ.Αριστοτέλους, Αμερικάνικο προξενείο, Υπουργείο Μακεδονίας- Θράκης,Κασσάνδρου 120.
Κασσάνδρου 120...Άραγε εκείνος ο τοίχος που είχα βάψει, να είναι ακόμα κόκκινος;
Μπαλκονάκι με θέα στην Αγ.Δημητρίου, καλοκαιρινή βραδιά, παγωμένη μπύρα, ο Μήτσος να βουΐζει κι η συζήτηση να'χει ανάψει!
Πόσες ατέλειωτες συζητήσεις, σημαντικά και ασήμαντα ζητήματα, κλάματα, γέλια, χαρές και λύπες.
Κοντά σου έκανα φίλους και συντρόφους, έμαθα να κουβεντιάζω, να γλεντάω, να κλαίω, να γελάω.
Χόρεψα με τα κλαρίνα στο Γιατρό της Πείνας, μέθυσα στο Τζότζο και στη Τομπουρλίκα.
Χάζεψα το ηλιοβασίλεμα απ'τα βρωμερά τσιμεντένια σκαλάκια στο λιμάνι...
Ροκ βραδιές στο Φλου και στον Παπαγάλο κι ύστερα καρφί για μπουγάτσα στο Γιάννη.
Κυριακάτικα πρωινά στην Πρίγκηπος κι ύστερα για ρετσίνες στη Δόξα...
Βρωμερά φαλάφελ στου Φαρχάν και χύμα κόκκινο κρασί στο Αλάμπρα.

Βόλτες με τις ώρες στο Καπάνι, μες στις μυρωδιές και στα χρώματα.
Και στην Άνω Πόλη,να λαχανιάζουμε στις ανηφόρες και να υποσχόμαστε ότι αύριο θα κόψουμε το τσιγάρο.

Πριν ένα χρόνο ακριβώς,"τα μάζεψα τα πράγματα κι έφυγα". Δεν τσακωθήκαμε...είπα ότι σε βαρέθηκα μόνο...ότι βάλτωσα μαζί σου.

Μου λείπεις...

Περι αναμνήσεων...

Καθόλου δεν τελειώνουν οι αναμνήσεις σύντροφε!
Τα βράδια στην "Ξούντελη"(που δεν καταλάβαινα τι σημαίνει και μόλις πρόσφατα έμαθα ότι το σωστό είναι Κουζού Μπεη,κατάλοιπο της τουρκοκρατίας στη Λευκάδα!)με ενωμένα τραπεζάκια και τους μεγάλους να κουβεντιάζουν για βαρετά πράγματα, ψηφοδέλτια, μαζώξεις, συνεδριάσεις...
Τα σκαλιά που τρίζαν στα παλιά γραφεία κι εκείνος ο οικοδόμος που μια ζωή πασπάτευε τη σόμπα...
Πόσες ζωγραφιές σε παλιά ψηφοδέλτια αναρωτιέμαι να'χω κάνει; Πόσες ώρες σ'εκείνο το δωματιάκι με τον μπαμπά και 5-6 άλλους δασκάλους, να συζητάνε και να μυρίζει άσσο μαλακό και παλιά εφημερίδα...
Και το λαντάκι που έφτανε λαχανιάζοντας από το μακρινό χωριό που δεν καταλάβαινα γιατί ο μπαμπάς έπρεπε να πηγαίνει τόσο συχνά( αργότερα έμαθα την έννοια του καθοδηγητή!)
Ο κύριος Προλετάριος, που μια φορά τον φώναξα έτσι γιατί νόμιζα ήταν το επίθετό του!
Οι σύντροφοι από το Μεγανήσι που τους φώναζα παππού και γιαγιά γιατί μεγάλωσα μαζί τους. Ο αργαλειός της Γιώτας και τα δίχτυα έξω από το σπίτι τους...
Μου'χε φτιάξει κι εκείνο το μαξιλάρι...με ένα σφυροδρέπανο...κι ύστερα αποφάσισα να γίνω ολυμπιακός γιατί είχα σοβαρό πρόβλημα όταν έπρεπε να διαλέξω πιόνια στον γκρινιάρη!Κόκκινο το κόμμα, πράσινη ομάδα...δε βόλευε!!
Κι εκείνος ο ήχος του τυπογραφείου που τύπωνε τις προκυρήξεις...
Και το σπίτι του μπαρμπα Φάνη με το μεγάλο ξύλινο τραπέζι...Μεγάλο μου φαινόταν τότε δηλαδή, δεν ξέρω αν ήταν όντως!
Ο μπαρμπα Φάνης λέει, είχε πάει εξορία, που πρέπει να'ταν πολύ σπουδαίο πράμα γιατί όλοι τον άκουγαν προσεκτικά όταν μιλούσε κι ας ήταν οι υπόλοιποι γραμματιζούμενοι...
Και μετά το σφυροδρέπανο άλλαξε σχήμα και χρώμα !Και φάνηκε ότι μπορούσα να πάρω όποιο χρώμα πιόνια ήθελα στο γκρινιάρη γιατί το καινούριο σύμβολο τα είχε όλα!
Αλλά μετά ο μπαμπάς μετάνιωσε!" Αυτά είναι μαλακίες", είπε... και "περιοριστήκαμε" ξανά στο κόκκινο!!
Η μαμά ξεσκόνιζε συχνά το αγαλματάκι του Λένιν που είχαμε κάτω από την τηλεόραση και συνέχισε να βάζει το γάλα μου στην κούπα ΚΚΕ!!Άραγε σε ποιό σεισμό έσπασε αυτή η κούπα;Του '89 ή του '91;!
Θυμάμαι κι εκείνη τη φορά στην Πρέβεζα! Άλλη μια ομιλία στους ώμους του μπαμπά αλλά σα να ήταν πιο ενθουσιασμένος ο κόσμος...και μετά ο ομιλητής κατέβηκε στον κόσμο κι όλοι τον χαιρετούσαν και τα παιδιά τον αγκάλιαζαν. Ο μπαμπάς είπε να του δώσω κι εγώ ένα φιλάκι, αν θέλω...η μαμά με έσπρωξε ελαφρά!Ήξερα ποιος είναι, τον βλέπαμε στην τηλεόραση και κάναμε ησυχία κι ο μπαμπάς ύστερα έλεγε "πέστα!".Ντρεπόμουν μα του το'δωσα εκείνο το φιλί! Το θυμάμαι ακόμα, σα να του το χρωστούσα!
Γλυκιές αναμνήσεις σύντροφε, γι'αυτό πονά να ξέρεις ότι όλα έχουν αλλάξει!Κι ας μην τα έζησες ακριβώς. Ας τα ένιωσες μόνο, με την ψυχή ενός παιδιού που νοσταλγει την μπλε φάντα και τα σκαλιά που τρίζαν στα παλιά γραφεία.
Οι αναμνήσεις είναι το κατάρτι σύντροφε! Πρέπει να του βάλουμε πανιά, καινούρια και γερά, αλλιώς το καράβι μας θα μείνει σαπισμένο κουφάρι που το χτυπάν τα κύματα μέχρι να το διαλύσουν!

Γιατρέ πονώ

Μάτια υγρά, λυπημένα. Πρόσωπο σκαμμένο απ'το χρόνο όμως ένα γλυκό χαμόγελο κρέμεται από τα χείλη της. "Ο προηγούμενος μου είχε δώσει κάτι μπλε χαπάκια..να δεις πώς τα λένε..", θέλει να με βοηθήσει.
Αλλάζουν χρώμα τα χαπάκια μα ο πόνος μένει ίδιος,το ξέρω, το βλέπω στα υγρά της μάτια.
Ψάχνω τις λέξεις, να πω ένα αστείο,να μου γελάσουν...
Άτιμη γλώσσα!Σα να'βαλε βαρίδια στην ψυχή μου.
Μέχρι να θυμηθώ τις λέξεις, ξέχασα το αστείο.
Παρολ'αυτά μου χαμογελά.
Της θυμίζω μάλλον εκείνες τις διακοπές στην Κρήτη...πριν χρόνια.
"Εγώ είμαι από ένα άλλο νησί", της λέω,"μικρότερο". "Κάποιοι λένε βέβαια πως δεν είναι αληθινό νησί", χαμογελάω μουδιασμένα.
Ατυχές αστείο..


Όταν ήμουν μικρή είχα μια βαλίτσα..κεραμιδί. Μου άρεσε να τη γεμίζω και να λέω πως θα πάω ταξίδι.
Τώρα οι βαλίτσες μου είναι μαύρες..δεν ξέρω γιατί. Ελπίζω να είναι τυχαίο..γιατί δεν πήγα ακόμη σε όλα τα μέρη που ονειρεύτηκα μικρή.
Καμιά φορά ανοίγω τις μαύρες βαλίτσες μου και βλέπω μέσα την κεραμιδί.
Τι καλά που είναι ακόμα εκεί!
Φοβάμαι μην τη χάσω...
Τότε δε θα'χει νόημα να έχω πια βαλίτσες.


Σκόρπιες οι σκέψεις.
Μπορεί να φταίει που κάθομαι ανάποδα στο τρένο.
Δυσκολεύεσαι έτσι να δεις πού πηγαίνεις..
Βλέπεις μόνο αυτά που αφήνεις πίσω.

Θέλει λίγη παραπάνω προσπάθεια μόνο. Και υπομονή.
Άλλωστε, κατά βάθος ξέρεις σε ποιο τρένο μπήκες...

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ

Καλή εργατική πρωτομαγιά!

Στις 11-12 Απριλίου διοργανώθηκε από τους Ομίλους για τη μελέτη της επαναστατικής θεωρίας, διημερίδα στην Αθήνα με θέμα: "Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ"


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑΣ

Σάββατο 11/04, ώρα 10:00-14:00


Πολίτης, Δ.: «Κομμουνιστική προοπτική: πέρα από την ουτοπία»

Μηνακάκης, Β.: «Πίσω από τη σκόνη των γεγονότων του βραχέoς χρόνου: Η σύγχρονη κρίση, η υπεραξία και το ποσοστό κέρδους»

Λιάπας, Θ.: «Οι κοινωνικές τάξεις στο έργο του Νίκου Πουλαντζά»



Σάββατο 11/04, ώρα 16:00-20:00


Μεϊμάρης, Τ.: «Η σημασία και ο ρόλος της επιστημονικής μεθοδολογίας στην ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας»

Πατέλης, Δ.: «Για την θεωρητική ανασύσταση της πολιτικής οικονομίας της σύγχρονης κεφαλαιοκρατίας. Μεθοδολογικές επισημάνσεις»

Παλιούρας Α.: «Ο διάλογος και η συνεργασία των κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς, αποφασιστικός όρος για την ανασύνταξη των κομμουνιστικών και αριστερών δυνάμεων»

Απέκης Λ. : «Η εμπειρία του πανεπιστημιακού κινήματος και οι αγώνες του μέλλοντος»



Κυριακή 12/04, ώρα 10:00-14:00


Ιωαννίδης, Κ.: «Η αλληλεπίδραση του ανθρώπου με τη φύση: αντιφάσεις και προοπτικές των βιοτεχνολογιών»

Δαφέρμος, Μ.: «Το ζήτημα της φιλοσοφικής θεμελίωσης της ψυχολογίας»

Μανιάτης, Γ.: «Οι αντιφάσεις και οι ελλείψεις των ποσοτικών προσεγγίσεων στην ανάλυση πολύπλοκων συστημάτων: αξιοκρατία-αξιολόγηση»



Κυριακή 12/04, ώρα 16:00-20:00


Ρέππας, Σ.: «Φοιτητικό κίνημα: κριτική των πεπραγμένων και προτάσεις για μελλοντικούς αγώνες»

Παπούλιας, Ν.: «Λογική της Ιστορίας και επικαιρότητα»



Προβληματισμοί-Συζήτηση-Συμπεράσματα

Πατώντας εδώ μπορείτε να βρείτε τις εισηγήσεις της διημερίδας σε ηχητική μορφή.


Χαιρετισμός του Ομίλου Σουηδίας στη διημερίδα:

Σύντροφοι,

Στέλνουμε τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς σε όλους εσάς που συμμετέχετε στη διημερίδα των ομίλων αλλά και όσους δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν εκεί.

Με χαρά βλέπουμε να επαναλαμβάνεται μια διαδικασία μετά από τέσσερα χρόνια, αυτή τη φορά με καλύτερες προϋποθέσεις και μεγαλύτερες προοπτικές. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια περισσότεροι νέοι άνθρωποι με πηγαίους προβληματισμούς για την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας, συμμετέχουν στους ομίλους. Νέοι όμιλοι δημιουργήθηκαν αλλά και μεμονωμένοι σύντροφοι σε διάφορες άκρες της Ελλάδας και του εξωτερικού συμμετέχουν (εκμεταλλευόμενοι και τη βοήθεια που μας παρέχει η τεχνολογία) σε αυτή τη συλλογικότητα, αναγκαία για την εποχή μας.

Μέσα από τη λειτουργία των ομίλων διαμορφώθηκαν και διαμορφώνονται προσωπικότητες, οι οποίες με βάση τις ανάγκες της αντικειμενικής πραγματικότητας, όπως η σημερινή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και η διαμόρφωση νέων κινημάτων, τις εγγενείς ανάγκες της θεωρίας και τα προσωπικά τους ενδιαφέροντα – κλίσεις, ορίζουν ερευνητικά προγράμματα και προσπαθούν να τα φέρουν εις πέρας εντός των συντροφικών σχέσεων αλληλεγγύης που καλλιεργούν αυτές οι συλλογικότητες. Κατά τη γνώμη μας το πρόγραμμα των εισηγήσεων της διημερίδας είναι ενδεικτικό τούτου.

Δυστυχώς, η φυσική μας παρουσία ή η συμμετοχή μας με κάποια εισήγηση στη διημερίδα δεν ήταν εφικτή για διάφορους λόγους. Δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε καλή δύναμη σε όλους τους συντρόφους, σε όσους επέλεξαν να ακολουθήσουν το δύσβατο αλλά δημιουργικό μονοπάτι της επιστήμης για την προετοιμασία των επαναστάσεων του μέλλοντος.

Σουηδία,
Απρίλιος 2009

Την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί αλλά...

την αφηγούνται οι νικητές! Την κόβουν, την ξεσκίζουν, την κομματιάζουν και μας πετάνε μερικά κομμάτια περασμένα με ένα στρώμα φαινόμενης αντικειμενικότητας. Γεμίζουν τις, αναπόφευκτες, χαραμάδες με ντροπιαστικά ψέματα και συκοφαντίες για να ενώσουν μεταξύ τους τα σκόρπια κομμάτια που αλλιώς δεν έχουν καν λογικό ειρμό!
Ψιλιάστηκα τα παραπάνω όταν, στο σχολείο, διάβαζα για τον εθνάρχη Βενιζέλο, που ηγήθηκε της μεγαλειώδους Μικρασιατικής Εκστρατείας αλλά τον πούλησαν οι σύμμαχοι τον καψερό, παρόλο που τους είχε κάνει όλα τα χατήρια(βλ. Ιδιώνυμο, αποστολή εκστρατευτικού σώματος στη νεοιδρυθείσα ΕΣΣΔ το 1918 κ.λ.π). Τα ψιλιάστηκα όταν η διδακτέα ύλη έφτανε πάντα μέχρι το Νοέμβρη του '44 ενώ κάτι μου έλεγε ότι κάτι σημαντικό συνέβη τον επόμενο μήνα! Ρώτησα τους δασκάλους μου λοιπόν και μου απάντησαν, δεν έχω παράπονο. Δεν έχει περάσει λέει το απαραίτητο χρονικό διάστημα από τα γεγονότα ώστε να μπορέσουν οι ιστορικοί να τα αφηγηθούν αντικειμενικά. Λογικό μου φάνηκε τότε! Το είπε κι ο δάσκαλος άλλωστε!
Τις προάλλες λοιπόν άκουσα στο ραδιόφωνο για τη νέα υπερπαραγωγή της ΕΡΤ, "Η Μεγάλη Αλλαγή" που θα παρουσίασει την Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, σκέφτηκα, που μου είχε πει ο δάσκαλος. Ευκαιρία να μάθω επιτέλους τι συνέβη μετά το Νοέμβρη του '44!
Επιτέλους! Κατάλαβα τι ήταν αυτός ο Εμφύλιος, που ακούω απο μικρή! Κάτι διαδηλωτές στην Αθήνα...πέθαναν ξαφνικά, ίσως αυτοκτόνησαν..δεν ξέρω...και μετά κάτι τρομοκράτες άρχισαν να πυροβολούν τους συμμάχους Εγγλέζους που μόλις μας είχαν απελευθερώσει. Συνεχίστηκαν οι συμπλοκές για λίγο αλλά ευτυχώς οι τρομοκράτες κατάλαβαν το λάθος τους και συνθηκολόγησαν στη Βάρκιζα. Την ίδια περίοδο οι ανθρωπιστές Αμερικάνοι αποφάσισαν να βοηθήσουν διάφορες χώρες να ορθοποδήσουν μετα τον πόλεμο και η Ελλάδα ήταν ανάμεσα στους τυχερούς. Αλλά η μια τρομοκρατική οργάνωση (δε θυμάμαι αν αναφέρθηκε το όνομα της...κάτι αρχικά ήταν..)διψούσε για αίμα και ξεκίνησε ένας συμμοριτοπόλεμος. Έτσι λοιπόν όλα τα ποσά που τόσο μεγαλόκαρδα μας πρόσφεραν οι Αμερικάνοι καταναλώθηκαν για αμυντικούς(!) σκοπούς. Οι ίδιοι τρομοκράτες ευθύνονται και για την αστυφιλία που πρωτοεμφανίστηκε τότε στη χώρα μας αφού όχι μόνο τρομοκρατούσαν τον κόσμο στην επαρχία αλλά μάζευαν και τα παιδιά και τα έστελναν σε Ανατολικές χώρες για να τα κάνουν γενίτσαρους.Μικρή είχα ακούσει ότι τρώγαν κιόλας μερικά αλλά αυτό δυστυχώς δεν το επιβεβαίωσε το ντοκυμαντέρ...Θα μου μείνει η απορία..
Ευτυχώς που λέτε που έσωσε μερικά παιδάκια η βασίλισσα Φρειδερίκη και τα μεγάλωσε σωστά κι έτσι μπόρεσε να συνεχιστεί το ένδοξο γένος μας. Άγια γυναίκα..δεν ξέρω γιατί την είχα παρεξηγήσει...

Μάτωσαν τα χείλη μου αλλά το είδα μέχρι τέλους. Κατάλαβα επιτέλους γιατί πρέπει να περάσει χρόνος για να παρουσιαστούν σωστά τα γεγονότα: για να επέλθει λήθη!Για να μείνουν όσο το δυνατόν λιγότεροι αυτόπτες μάρτυρες! Για να βιάσουν με την άνεσή τους οι νικητές την Ιστορία πίσω από πόρτες από συμπαγές μολύβι για να μην ακούμε τα ουρλιαχτά της! Και να μας παρουσιάσουν ύστερα τα παιδιά της σαν ορφανά που βρέθηκαν τυχαία στην πόρτα μας! Κι όλα αυτά με το σιγοντάρισμα "ιστορικών στελεχών της Αριστεράς" που μόνο βρώμικες σελίδες κατάφεραν να γράψουν στην ιστορία της. Για να ξεχαστούν τα αγέρωχα πρόσωπα των αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους για το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας και να σκεπαστούν τα αετίσια μάτια τους από τη λάσπη που μαζεύουν χρόνια τώρα οι δοσίλογοι που ντύθηκαν πατριώτες και οι λακέδες των "νικητών".
Ομολογώ ότι δεν μπορώ να δω αντικειμενικά την Ιστορία...ιδιαίτερα τις συγκεκριμένες σελίδες της. Ίσως αν οι νικητές ήταν οι της άλλης πλευρας, να χρησιμοποιούσαν τις ίδιες μεθόδους συκοφάντησης των αντιπάλων τους...Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι ανάλογα ψεύδη ακούστηκαν και από πλευρά της ΕΣΣΔ( αν και δε νομίζω να κυκλοφόρησε ποτέ στην ΕΣΣΔ η φήμη ότι οι Αμερικάνοι τρώνε τα παιδιά τους!)

Τελοσπάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι η παραχάραξη της Ιστορίας θεωρείται πλέον κάτι δεδομένο αλλά και η υποτίμηση της νοημοσύνης μας έχει τα όρια της! Αν η Δεξιά θέλει να πείσει για το μεγαλειώδες έργο της εισόδου της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα το καταφέρει με υπερπαραγωγές! στην κρατική τηλεόραση, τις οποίες προτρέπει μάλιστα να παρακολουθήσουν οι νεότεροι για να διδαχτούν!
Μπορεί να καλύψουν τις γροθιές των αγωνιστών με λάσπη αλλά δε θα καταφέρουν να βγάλουν την ελπίδα και το όνειρο που κρατούν σφιχτά μέσα στις φούχτες τους!

ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ - ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΖΗΤΗΜΑ

Ρεβέκκα: Ανάμεσα στην αγάπη και την
ελευθερία, τι θα διάλεγες;
Ρόζμαρι: Την ελευθερία.
«Εργαζόμενα κορίτσια» (Φρανκ Μακ Γκίνες)

«Η γυναίκα είναι το πρώτο ανθρώπινο ον που έπεσε στη δουλειά και έγινε δούλα πριν υπάρξει ακόμα δούλος» Φ. Α. Μπέμπελ [1889,Γυναίκα και Σοσιαλισμός. Ο Φ. Α. Μπέμπελ έλαβε μέρος στην ίδρυση της Πρώτης και στη συγκρότηση της Δεύτερης Διεθνούς. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, φοβούμενος μια διάσπαση του κόμματος, γλιστρούσε όλο και περισσότερο σε παραχωρήσεις στο ρεφορμισμό. Αυτό δεν εμποδίζει να θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους αρχηγούς της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας.]
«Η άμεση, φυσική, αναγκαία σχέση της μιας ανθρώπινης ύπαρξης προς την άλλη, είναι η σχέση του άντρα προς τη γυναίκα. Στη φυσική της ειδολογική σχέση, η σχέση του ανθρώπου προς τη φύση είναι άμεσα η σχέση του προς τον άνθρωπο, όπως η σχέση του προς τον άνθρωπο είναι άμεσα η σχέση του προς τη φύση, προς τη δική του φυσική κατάσταση. Έτσι η σχέση αυτή αποκαλύπτει με μια αισθητή μορφή, υποβαθμισμένη σε ένα ευδιάκριτο γεγονός, την έκταση στην οποία η ανθρώπινη ουσία έχει γίνει φύση για τον άνθρωπο, ή η φύση ανθρώπινη ουσία. Από τη σχέση αυτή μπορεί να εκτιμηθεί ολόκληρο το επίπεδο της ανάπτυξης του ανθρώπου. Βλέπει κανείς από το χαρακτήρα της σχέσης αυτής πόσο ο άνθρωπος σαν ειδολογική ύπαρξη, σαν άνθρωπος, έγινε ο εαυτός του και κατανόησε τον εαυτό του. Η σχέση του άντρα προς τη γυναίκα είναι η πιο φυσική σχέση μιας ανθρώπινης ύπαρξης προς μια άλλη. Δείχνει δηλαδή σε ποιο βαθμό η φυσική συμπεριφορά του ανθρώπου έχει γίνει ανθρώπινη και σε ποιο βαθμό η ανθρώπινη ουσία έγινε φυσική ουσία, πόσο η ανθρώπινη φύση του έγινε φύση. Δείχνει επίσης σε ποιο βαθμό οι ανάγκες του ανθρώπου έγιναν ανθρώπινες ανάγκες και κατά συνέπεια σε ποιο βαθμό το άλλο άτομο, σαν ανθρώπινη ύπαρξη, του έγινε ανάγκη και σε ποια έκταση στη βαθύτερη ατομική του ύπαρξη είναι ταυτόχρονα και κοινοτική ύπαρξη.» [Κ. Μαρξ, Οικονομικά και Φιλοσοφικά χειρόγραφα 1844,σ.124-5]

Άνθρωπος κατ’ εξοχήν βιολογικό ον. → Βιολογική σχέση ανθρώπου προς αλλήλους και προς την υπόλοιπη φύση. (Ζήτημα επιβίωσης)

Εργαλεία-ατομική ιδιοκτησία-μετασχηματισμός της φύσης. → Διαχωρισμός ανθρώπου από τη φύση. Ταξική κοινωνία. Σχέσεις εκμετάλλευσης.(Διάλυση προηγούμενων συλλογικών δεσμών φυσικής προέλευσης)

Κοινωνική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής. → Αποκατάσταση της σχέσης ανθρώπου-φύσης. Συλλογικοί δεσμοί ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Στην πρωτόγονη κοινωνία επικρατεί η ιδιοποίηση έτοιμων προϊόντων από τη φύση(συλλέκτης).Οι συλλογικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των ανθρώπων έχουν ως στόχο την επιβίωση και την ικανοποίηση των βιολογικών αναγκών. Σ’ αυτές περιλαμβάνεται και η ανάγκη της αναπαραγωγής. Οπότε, η σχέση των δύο φύλων είναι κατ’ εξοχήν βιολογική. Η εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας αντανακλά στις σχέσεις άνδρα-γυναίκας. Η ανάγκη καθορισμού κληρονόμων γεννά το κληρονομικό δίκαιο, η εφαρμογή του οποίου απαιτεί τον προσδιορισμό της καταγωγής. Όσο η απόδειξη της πατρότητας είναι αδύνατη, η μητρότητα είναι η μόνη αναμφισβήτητη. Επομένως, η καταγωγή προσδιορίζεται μόνο μέσω της μητέρας, γεγονός που οδηγεί στην κυριαρχία του μητρικού δικαίου. Η γυναίκα σε αυτή τη φάση της ανθρώπινης ιστορίας κατέχει σημαντική θέση τόσο στη δημόσια ζωή όσο και στη μυθολογία και στη θρησκεία. ”Η γυναίκα όχι μόνο θεοποιήθηκε πριν τον άνδρα στις πρωτόγονες θρησκείες της Αιγύπτου, Ελλάδας, Ασίας και των Ινδιών αλλά αποτέλεσε και πηγή έμπνευσης για την τέχνη.”(Lafarge, Woman question)
Με την αύξηση του καταμερισμού εργασίας και επομένως και του μεγέθους της ατομικής ιδιοκτησίας(πλούτου) αρχίζει σταδιακά το πέρασμα στη φεουδαρχία. Η διαδικασία παραγωγής κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ευνοεί τον άνδρα ο οποίος υπερτερεί σε δραστηριότητα. Εφόσον λοιπόν ο άνδρας είναι αυτός που παράγει και συσσωρεύει τον πλούτο, συνέπεια είναι η απαίτησή του να κληρονομείται από τους άμεσους συγγενείς του(παιδιά-αδέρφια).Έτσι, ανατρέπεται ο υπολογισμός της καταγωγής από τη γυναικεία γραμμή και το μητρικό κληρονομικό δίκαιο και εφαρμόζεται η ανδρική γραμμή καταγωγής και το πατρικό κληρονομικό δίκαιο. «Η ανατροπή της μητριαρχίας ήταν η κοσμοϊστορική ήττα του γυναικείου φύλου. Ο άντρας πήρε το πηδάλιο και στο σπίτι, η γυναίκα ταπεινώθηκε, υποδουλώθηκε, έγινε σκλάβα των ορέξεων του και απλό εργαλείο για την παραγωγή παιδιών. Την ταπεινωμένη αυτή θέση της γυναίκας, όπως προβάλλει ανοιχτά, ιδίως στους Έλληνες της ηρωικής και ακόμα περισσότερο της κλασσικής εποχής, σιγά σιγά την ωραιοποίησαν υποκριτικά και ακόμα που και που της έδωσαν πιο απαλή μορφή, καθόλου όμως δεν την κατάργησαν.»(Φ. Ένγκελς)
Χαρακτηριστικό της νέας μορφής (πατριαρχικής) οικογένειας δεν είναι, πλέον, η πολυγαμία αλλά η οργάνωση ενός αριθμού ελεύθερων και ανελεύθερων προσώπων κάτω από την πατρική εξουσία του αρχηγού της οικογένειας. Γίνεται λοιπόν το πέρασμα στη μονογαμία, η οποία έχει από την πρώτη στιγμή ειδικό χαρακτήρα, εφόσον σκοπός της είναι να κατοχυρώνεται το αδιαφιλονίκητο της πατρότητας, είναι δηλαδή μονογαμία μόνο για τη γυναίκα, όχι όμως και για τον άνδρα. Η γυναίκα λοιπόν υποβαθμίζεται σε απλή παραγωγό κληρονόμων και αντιμετωπίζεται ακόμη και ως «εμπόρευμα»(βλ. θεσμό πρώτης νύχτας). Βλέπουμε λοιπόν πως «η πρώτη ταξική αντίθεση που εμφανίζεται στην ιστορία συμπίπτει με την ανάπτυξη του ανταγωνισμού του άνδρα και της γυναίκας στη μονογαμία, και η πρώτη ταξική καταπίεση με την καταπίεση του γυναικείου φύλου από το ανδρικό.»(Φ. Ένγκελς)
Στη μονογαμία, όπως και σε κάθε θεσμό που γεννιέται και αναπτύσσεται στα πλαίσια μιας ταξικής κοινωνίας, παρατηρούνται αντιθέσεις και αντιφάσεις. Οι δύο βασικές αντιθέσεις της είναι ο εταιρισμός(πορνεία) και η μοιχεία. Με την εμφάνιση της μισθωτής εργασίας εμφανίζεται και η επαγγελματική πορνεία των γυναικών(πλάι στη αναγκαστική έκδοση της δούλας).Η παραμελημένη και σεξουαλικά καταπιεσμένη γυναίκα οδηγείται στη μοιχεία. Η νέα πραγματικότητα για τη γυναίκα αντικατοπτρίζεται και στις νέες θρησκείες που εμφανίστηκαν.
Ο Χριστιανισμός στη διδασκαλία του έδειξε την ίδια περιφρόνηση για τη γυναίκα με τις ανατολικές θρησκείες. Ήδη στα πρώτα χριστιανικά κείμενα(Παλαιά Διαθήκη)η γυναίκα αναφέρεται ως αντικείμενο. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι 10 Εντολές απευθύνονται στον άνδρα και μόνο σε μία απ’ αυτές αναφέρεται η γυναίκα τοποθετούμενη στην ίδια κατηγορία με τους δούλους, τα οικιακά αντικείμενα και τα ζώα. Η σεξουαλική συνεύρεση άνδρα-γυναίκας θεωρείται αμάρτημα(εφόσον κάθε επιθυμία της σάρκας είναι κατακριτέα) γεγονός που οδηγεί στον ασκητισμό και την απομόνωση, και στη καθιέρωση του εκκλησιαστικού μυστηρίου του γάμου.
Ο αστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας απαιτούσε την ελεύθερη ανάπτυξη όλων των κοινωνικών δυνάμεων (συμπεριλαμβανομένων των γυναικών) προς όφελος των συμφερόντων της αστικής τάξης. Αυτό οδήγησε στην είσοδο και συμμετοχή της γυναίκας στην παραγωγική διαδικασία και στην «παραχώρηση» σ’ αυτή δικαιωμάτων όπως της εκπαίδευσης. Το γυναικείο ζήτημα αποκτά λοιπόν πιο ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά από ότι στις άλλες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Η θέση λοιπόν της γυναίκας και η σχέση των δύο φύλων πρέπει να εξεταστεί στις διαφορετικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ως κυρίαρχη μορφή οικογένειας παραμένει η μονογαμία, η οποία όμως διαφοροποιείται σε σχέση με την τάξη. Η οικογένεια του προλετάριου δεν είναι πλέον η κλασική μονογαμική οικογένεια, εφόσον λείπει η ατομική ιδιοκτησία, δεν είναι απαραίτητη η διατήρηση και κληροδότησή της, οπότε και παύει να επιβάλλεται η κυριαρχία του άνδρα. Ο σεξουαλικός έρωτας για τη γυναίκα γίνεται και μπορεί να γίνει πραγματικός κανόνας στις καταπιεζόμενες τάξεις. Σχετικά με την αστική τάξη, ο γάμος εξακολουθεί να στηρίζεται σε οικονομικούς όρους. Οι αντιθέσεις της μονογαμίας(πορνεία-μοιχεία) γίνονται πιο αισθητές εδώ.
Με την εξέλιξη του καπιταλισμού παρατηρείται σταδιακά είσοδος της γυναίκας σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής(τέχνη, εκπαίδευση, πολιτική ,εμπόριο, επιστήμη κ.λ.π.)και νομική κατοχύρωση κάποιων δικαιωμάτων της, χωρίς ωστόσο να εξαλείφεται η εκμετάλλευση και καταπίεσή της.
Στη σύγχρονη κοινωνία, οι γυναίκες περιλαμβάνονται στις κοινωνικές ομάδες που πλήττονται εντονότερα από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Αρχικά, πλήττεται άμεσα από την ανεργία,
ενώ καλείται να προσαρμοστεί στα πρότυπα που υπαγορεύονται από τον αστικό τρόπο ζωής(lifestyle).Οι κοινωνικές αντιθέσεις και αντιφάσεις αντανακλούν και στη σχέση των δύο φύλων.
«Ανάμεσα στα πολλαπλά σοβαρά καθήκοντα που βαρύνουν την εργατική τάξη στην επίθεση της για τη δημιουργία του μέλλοντος, είναι επίσης αναμφισβήτητο το καθήκον της δημιουργίας υγιέστερων και αγαθότερων σχέσεων μεταξύ των φύλων»(Α. Κολοντάι)
Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η σχέση των δύο φύλων εξαρτάται άμεσα από τις σχέσεις παραγωγής και την κατοχή των μέσων παραγωγής. Η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και η μετατροπή των μέσων παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία ,θα δώσει άλλα χαρακτηριστικά στη σχέση άνδρα γυναίκας.(Ο επιβεβλημένος “γάμος” δεν υφίσταται πλέον.)
Το πέρασμα άρα στην κομμουνιστική κοινωνία θα αποκαταστήσει τη σχέση των δύο φύλων, αφού οδηγεί στην αποκατάσταση της σχέσης του ανθρώπου προς τη φύση και προς αλλήλους.
Σύμφωνα με τον Β. Α. Βαζιούλιν, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αναπτύσσονται με ελικοειδή τρόπο. Η ανάπτυξη προχώρησε από τους συλλογικούς δεσμούς φυσικής προέλευσης προς τη διάλυση αυτών και τη διαμόρφωση δεσμών μεμονωμένων ατόμων ενοποιημένων απ’ το γεγονός ότι οι υπόλοιποι προβάλλουν για το άτομο μόνο ως μέσο για την υποστήριξη της δικής του ύπαρξης, και από αυτούς τους δεσμούς στους αυθεντικά κοινωνικούς των ανθρώπων ως προσωπικοτήτων.

♀Κατά πόσο αυτή η ελικοειδής εξέλιξη ισχύει και για τη σχέση των δύο φύλων;

♀Τι χαρακτηρίζει τις σχέσεις των δυο φύλων στη σύγχρονη κοινωνία;

♀”Η μητριαρχία ανοίγει και κλείνει την πορεία των ανθρώπινων πραγμάτων. ” Μπαχόφεν ;

♀Πώς διαφοροποιείται το γυναικείο ζήτημα σχετικά με τις διαφορετικές τάξεις(βλ. φεουδαρχία);

♀Ποια η μορφή του γυναικείου ζητήματος στο σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ;

♀Κριτική στο κίνημα του φεμινισμού

«Όλο και περισσότερο κατανοητό στις γυναίκες –προλετάριες ,ότι η πολιτική ή νομοθετική ισότητα(αίτημα των φεμινιστριών) δεν μπορεί να λύσει το ¨γυναικείο ζήτημα¨. Εφόσον είναι αναγκασμένες να πουλούν την εργατική τους δύναμη, να υπομένουν τον καπιταλισμό, δεν μπορούν να υπάρχουν ως ανεξάρτητα-ελεύθερα άτομα, ως γυναίκες ,σύζυγοι , μητέρες.»( Α.Κολοντάι,The social basis of women’s question)
«Η ίδια η αρχή της ισότητας αντιμετωπίζεται από τις γυναίκες σύμφωνα με την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν .Γυναίκες της (μεγαλο)αστικής τάξης που ζημιώνονται από την ανισοκατανομή της οικογενειακής περιουσίας, ενδιαφέρονται για την άρση των αντίστοιχων νόμων του αστικού δικαίου. Γυναίκες της(μεσο)αστικής τάξης εξισώνουν την ισότητα με την ¨ελευθερία της δουλειάς¨»(Α.Κολοντάι)
Μ.Μπογράκου-Ε.Δήμα,
Θεσσαλονίκη 2004

Όμιλος για τη μελέτη της επαναστατικής θεωρίας

Η δημιουργία ενός ομίλου στην Σουηδία ήρθε ως αποτέλεσμα της εσωτερικής μας ανάγκης να μελετήσουμε και να αναπτύξουμε στο μέτρο του δυνατού την επαναστατική θεωρία. Η ανάγκη αυτή δεν γεννήθηκε τυχαία.

Με την εμπειρία της συμμετοχής ορισμένων απο μας στον όμιλο της Θεσσαλονίκης αλλα και με ερέθισμα τις οξυμένες αντιφάσεις του χρεωκοπημένου καπιταλιστικού συστήματος και βλέποντας διάθεση απο νέους συντρόφους με προβληματισμούς να ασχοληθούν με το επίπονο αλλά δημιουργικό και ευχάριστο εργο της ενασχόλησης με τη θεωρία κρίναμε σκόπιμο να δημιουργήσουμε τον όμιλο της Σουηδίας. Στόχος μας η κάλυψη προσωπικών θεωρητικών αναζητήσεων, η εξήγηση των τεκτενομένων σε διεθνές κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, η κατανόηση της ώριμης αταξικής κοινωνίας όπως και της διαδικασίας μετάβασης σε αυτή.

Αυτό οραματιζόμαστε να το πετύχουμε μέσα από την εμβριθή, αλλά πάντα με κριτικό και δημιουργικό πνεύμα, μελέτη έργων των κλασικών του μαρξισμού (Μαρξ, Έγκελς, Λένιν), σημαντικών έργων της σοβιετικής μαρξιστικής διανόησης (Βιγκότσκι, Ιλιένκωφ, Βαζιούλιν), όπως και άλλων διανοητών, μαρξιστών και μη, καθώς και με δημιουργικό διάλογο πάνω στα ζητήματα που μας απασχολούν τόσο μεταξύ μας όσο και με τους συντρόφους των άλλων ομίλων στων οποίων την συνεργασία και συμπαράσταση προσβλέπουμε.

Η Σουηδία, η χώρα στην οποία πλέον ζούμε και δραστηριοποιούμαστε, μία χωρα του ‘’ανεπτυγμένου καπιταλισμού’’ μας παρέχει επιπλέον ερεθίσματα για σκέψη καθώς αποτελεί μια από τις χώρες με πολύ ισχυρή καπιταλιστική οικονομία σε συνδυασμό με έναν άκρως ενδιαφέρων ΄΄σοσιαλιστικό΄΄ μανδύα. Το γεγονός αυτο καθώς και η παρατήρηση του τρόπου αντιμετώπισης του γίγνεσθαι από έναν άλλο λαό, μέλη του οποίου ευελπιστούμε ολόψυχα οτι θα πλαισιώσουν την προσπάθεια μας με την συμμετοχή τους στον όμιλο, μόνο θετική επίδραση μπορεί να έχει στην προσπάθειά μας επιτρέποντας στο νού μας να ακολουθήσει και νέες ενδιαφέρουσες ατραπούς στην μελέτη των προς συζήτηση θεμάτων.

Ελπίζουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, να συνεισφέρουμε με τον τρόπο μας στην δημιουργία των επαναστάσεων του μέλλοντος για την οικοδόμηση της ώριμης αταξικής κοινωνίας.

Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ετοιμη να βγάλει και τον... στρατό!

Ανατριχίλα φρίκης προκάλεσε στην Ιρλανδία την περασμένη εβδομάδα η γνωστοποίηση της είδησης ότι ο αρχηγός του γενικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων της χώρας κατά τη διάρκεια συνάντησής του με εκπροσώπους του στρατιωτικού προσωπικού δήλωσε ότι «ο στρατός πρέπει να κάνει το καθήκον του» σε περίπτωση που η κυβέρνηση ζητήσει τη βοήθειά του σε περίπτωση γενικής απεργίας! «Τις ημέρες πριν από τις μαζικές διαμαρτυρίες του Σαββάτου προκλήθηκε η εντύπωση ότι η Ιρλανδία βρίσκεται στο χείλος πανεθνικής κατάστασης ανάγκης» έγραψε η γερμανική «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» σχολιάζοντας την είδηση.

Από άρθρο του Γ.Δελαστικ

Άσυλο γιοκ...

Με αναίμακτη επιχείρηση εκκενώθηκε η Σορβόννη
Υστερα από σύντομη, δυναμική, αλλά αναίμακτη επιχείρηση, οι ειδικές δυνάμεις της γαλλικής Αστυνομίας εκκένωσαν το κτίριο της Σορβόννης, που είχε καταληφθεί τα ξημερώματα της Παρασκευής από περίπου 200 διαδηλωτές. Η εισβολή των Δημοκρατικών Σωμάτων Ασφαλείας (CRS) από την είσοδο της οδού Σορβόννης έγινε με αστραπιαία ταχύτητα, ενώ οι καταληψίες στο αμφιθέατρο «Τιργκό» δεν προέβαλαν την παραμικρή αντίσταση. Οι διαδηλωτές συμμετείχαν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της Πέμπτης κατά των μεταρρυθμιστικών σχεδίων της υπουργού Ανώτατης Παιδείας, Βαλερί Πεκρές, τα οποία προβλέπουν σημαντική συρρίκνωση του διδακτικού προσωπικού στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γαλλίας.

Ο Olof Palme και τα semlor.

Η ζωή στη Σουηδία είναι όπως και το αγαπημένο γλυκό των Σουηδών. Το semla δεν είναι παρά απλό ψωμί με..σαντιγύ!! Ναι..όπως το διαβάσατε: ψωμί με λίγη σαντιγύ στην κορυφή!Λίγη σαντιγύ για να γλυκάνει για μια στιγμή την άγευστη καθημερινότητα, την ομοιομορφία και τις αξιολύπητα επιφανειακές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.Και μόλις φας αυτή τη μοναδική γλυκιά μπουκίτσα διαπιστώνεις ότι από κάτω δεν υπάρχει παρά σκέτο ψωμί.

Το εργατικό κίνημα δυστυχώς φιμώθηκε και περιορίστηκε ήδη λίγα μόλις χρόνια μετά τη γέννηση του αν και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε μερικά ισχυρά ξεσπάσματα που σε συνδυασμό με την ευημερία της χώρας εξασφάλισαν ορισμενα προνόμια στους εργαζόμενους. Προνόμια των οποίων φυσικά έχει ήδη αρχίσει η διαδικασία...κάλυψης με σαντιγύ! Ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας, επίσημη νομιμοποίηση της κρατικής παρακολούθησης χάριν της ασφάλειας των πολιτών(!) έχουν ήδη δρομολογηθεί προκαλώντας ελάχιστα σκιρτήματα αντιδράσης, των οποίων είχαμε τη χαρά(;) να γίνουμε μάρτυρες απότη άφιξή μας κιόλας στην παγωμένη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) χώρα.

Μα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, με μερικά στοιχεία για την ιστορία του εργατικού κινήματος στη Σουηδία.

Αναταραχές και σποραδικές απεργίες στα μέσα του 19^ου αιώνα. Ήδη από το δεύτερο μισό του αιώνα αρχίζουν να κυκλοφορούν σοσιαλιστικές ιδέες μεταξύ των εργατών. Οι Σουηδοί χειρώνακτες εργάτες έρχονται σε επαφή με ριζοσπαστικές ιδέες ( μεταξύ αυτών και των Μαρξ και Μπακούνιν). Αρχίζουν να σχηματίζονται τα πρώτα σωματεία, να κυκλοφορούν εφημερίδες υπάρχει επαφή με συντρόφους στο εξωτερικό. Η Παρισινή Κομμούνα πανικοβάλλει τους αστούς και γεμίζει ελπίδα τους εργάτες. Οι παλιές οργανώσεις διαλύονται και δημιουργούνται νέες, μαζικότερες και ισχυρότερες. Επίσης σχηματίζονται κλαδικά σωματεία και εκδίδονται εφημερίδες.

Το 1889 σχηματίζεται το SAP, Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα, που να μην έσωνε..., αποτελούμενο από ριζοσπάστες αλλά και ρεφορμιστές. Το χάσμα αυξάνεται ολοένα...Μετά από μια μεγάλη απεργία που χάθηκε (υποψιάζομαι έβαλε τη δαχτυλούμπα του το SAP!) ακολούθησαν σκληρές διώξεις των αγωνιστών και πολλοί αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη Νορβηγία και στις Η.Π.Α.

Η αύξηση των τιμών και η πείνα κατά τη διάρκεια του Πρώτου παγκοσμίου πολέμου πυροδότησαν μεγάλες απεργίες και αναταραχές σε όλη τη χώρα. Η χρήση του στρατού για την κατάπνιξή τους αποδείχθηκε τουλάχιστον αναποτελεσματική καθώς οι στρατιώτες όχι μόνο πήραν το μέρος των εργατών αλλά τους έδωσαν και τα όπλα τους!Μπροστά σ΄αυτό το αδιέξοδο και με την επανάσταση στη γειτονική Ρωσία να μαίνεται οι αστοί βρήκαν τη λύση: δόθηκε καθολικό δικαίωμα ψήφου, το SAP συμμετείχε στην κυβέρνηση, τα πνεύματα ηρέμησαν και μετά από τρία χρόνια οι Σοσιαλδημοκράτες σχημάτισαν κυβέρνηση!

Οι απεργίες συνεχίστηκαν και κατά τις δεκαετίες του 20-30 και 40. Οι Σοσιαλδημοκράτες αποδείχθηκαν (λες και δεν το ξέραμε) οι σκληρότεροι διώκτες των κομμουνιστών και των ομοϊδεατών τους, χρησιμοποιώντας συχνά ακόμη και στρατιωτικές δυνάμεις .

Η πρώτη λέξη που μας έμαθαν στο σουηδικό σχολείο, όπου πήγαμε σαν καλοί μετανάστες να μάθουμε τη γλώσσα, ήταν to kompromiss. Ο συμβιβασμός (ή αλλιώς ταφόπλακα) μεταξύ σοσιαλδημοκρατικών και εργοδοτών ελαχιστοποίησε τις απεργίες και αύξησε τους ρυθμούς παραγωγής. Τη δεκαετία του ΄60 η Σουηδία εξελίχθηκε σε μια απο τις πιο "ευημερούσες" χώρες του κόσμου.

Στις επόμενες μεγάλες απεργίες του ΄70 οι λατρεμένοι μας σοσιαλδημοκράτες απάντησαν με τη δημιουργία αντιαπεργιακής νομοθεσίας. Παρ’όλα αυτά, οι μαζικές απολύσεις και η αυξανόμενη ανεργία συνεχίζουν να πυροδοτούν απεργίες κατά τις δεκαετίες του ’80 και ’90 . Ο αγώνας όμως, όπως και η ζωή αλλωστε, θεωρείται ατομική υπόθεση και οι ελπίδα για δημιουργία συλλογικοτήτων με ριζοσπαστικούς στόχους φαίνεται,βάσει της 6μηνης εμπειρίας μου βέβαια,(και ειλικρινά μακάρι να αλλάξω άποψη όσο το δυνατόν συντομότερα) δυστυχώς πολύ αχνή.

Και ερχόμαστε λοιπόν και στην υπέροχη σουηδική καθημερινότητα ( ξαναλέω ότι η εμπειρία μου είναι σχετικά περιορισμένη και τα όποια λεγόμενά μου εύχομαι ειλικρινά να αλλάξουν άμεσα...αν και δεν το βλέπω). Τέτοια αποστείρωση και προγραμματισμό δε συναντά κανείς ούτε σε χειρουργείο! Αλλά για να μην υποπέσω σε υπερβολές λόγω του εκνευρισμού που μου έχει προκαλέσει η διαδικασία αναζήτησης εργασίας στο σουηδικό σύστημα υγείας και η απαθής(και εκνευριστικά τυπικά ευγενική!) αντιμετώπιση από τους υπεύθυνους...επιφυλλάσομαι να ασχοληθώ σε επόμενο κειμενάκι!

Η αβάσταχτη γοητεία των blogs

Να 'μαστε λοιπόν κι εμείς. Αρχάριοι του κυβερνοχώρου αλλά διόλου αδιάφοροι για λόγου του. Γνωρίσαμε τα blogs πέφτωντας πάνω τους σε κάθε απόπειρά μας για... περίπατο ανάμεσα σε ειδήσεις, κριτικές κινηματογράφου και βιβλίων και άλλα πολλά. Αναπόφευκτα γοητευτήκαμε και υποκύψαμε στην προτροπή για δημιουργία του δικού μας ιστολογίου. Στόχος μας να μοιραστούμε τις σκέψεις, τους προβληματισμούς μας στο νέο κόσμο της... blogόσφαιρας και να συζητήσουμε για όλα αυτά που μας ενώνουν αλλά και γι' αυτά που μας χωρίζουν.
Είθε το "ειδέναι" να γίνει "συνειδέναι" λοιπον!!

Υ.Γ. Συγχωρήστε την ανωριμότητα της σελίδας. Η εξελικτική πορεία της έχει μόλις ξεκινήσει...